Terapia
Terapia behawioralna
Terapia behawioralna jest terapią trudności i zaburzeń rozwoju, której metody bazują na teorii uczenia się. W jej centrum jest zachowanie dziecka, na które można wpływać konkretnymi technikami, bazującymi na systemie kar i nagród.
Teoria uczenia się wskazuje, że człowiek uczy się swoich zachowań i reakcji bazując na trzech mechanizmach: obserwacji i naśladownictwie, warunkowaniu klasycznym i warunkowaniu sprawczym (instrumentalnym). Podczas terapii behawioralnej najczęściej wykorzystywane jest warunkowanie sprawcze. Zgodnie z nim każde zachowanie poprzedzone jest wystąpieniem konkretnego bodźca w środowisku, który je wywołuje oraz związane jest z określonymi konsekwencjami- karą lub nagrodą. To właśnie ten rezultat określa, czy dane zachowanie będzie powtarzane w przyszłości czy też nie. Terapia nastawiona jest na modyfikację określonych zachowań. Podkreśla się znaczenie nagród jako wzmocnień, które skuteczniej wpływają na zachowanie niż kary.
Założenia terapii behawioralnej:
- koncentracja na widocznym zachowaniu dziecka;
- nauka wykonywania prostych poleceń, naśladowania czynności dorosłego, samodzielności;
- redukowanie i eliminowanie zachowań niepożądanych;
- używanie jasnych, prostych i konkretnych poleceń oraz zadań;
- generalizacja i utrzymanie efektów terapii.
Nagrody muszą mieć charakter powtarzalny, być atrakcyjne dla dziecka, występować natychmiastowo po pożądanym zachowaniu. Mogą mieć charakter pochwały, zabawy, dodatkowego przywileju, a także naklejki czy żetonu.
Terapia behawioralna jest dobrym rozwiązaniem dla dzieci z autyzmem i zespołem Aspergera, nadpobudliwością psychoruchową i impulsywnością (ADHD), zachowaniami opozycyjno-buntowniczymi, nadmierną agresją, trudnościami emocjonalnymi i innymi zaburzeniami.
